Chciałam, żeby mój znak był delikatny, subtelny, dziewczęcy, a do tego miał przeciwstawną cechę do wyżej wymienionych - sensowny, czyli żadnych gwiazdek, kwiatuszków i serduszek.
Wybrałam pierwszy:
Po wybraniu tego jednego, idealnego, mojego, zaczęłam szukać studia, do którego wjadę elektrycznym, a gdy się okazało, że w Radomiu nie ma na to szans, z pomocą przyszedł mi Jarek łącząc mnie ze swoją znajomą, która tatuowała się u prywaciarza.
Mój pierwszy kontakt z Maćkiem zaczął się słowami:
- Wiedziałeś, że jestem chora?
- :) Wiedziałem, ale nie wiedziałem, że aż tak.
Leciutko mnie ścięło, ale mając okazję na poznanie myślenia osoby w podobnym wieku do mojego na temat "tak bardzo chorych ludzi" kontynuowałam:
- A wystraszyłeś się, jak zobaczyłeś rurę?
- Nieee, co ty, ja się niczego nie boję. A jak zobaczyłem, że tak normalnie gadacie, to w ogóle był luz.
Edyta do końca utrzymywała, że jesteśmy dwujajowymi bliźniaczkami ;)
Podczas śmiechów, chichów i ogólnego rozwalania swojego poważnego, dwudziestotrzyletniego Image powstało nieśmiertelne hasło:
Czy bolało? Dokładnie tak, jak się tego spodziewałam. Nie umiem opisać bólu, mogę tylko porównać go do wkłuwanych mi dziesiątki razy wenflonów - wolę wytatuować sobie całe ciało, niż mieć w jednej żyle jedno z tych świństw.
Nie mogę powiedzieć też, czy w przypadku np. SMAkowców z obniżoną tkanką mięśniową i tłuszczową tatuaż boli bardziej - spróbuję zrobić tattoo po pobycie w szpitalu, kiedy zejdę na tradycyjne 19kg :P
Choć w przypadku tatuażu tkanka mięśniowa nie ma żadnego znaczenia, ponieważ kłuje się tuż pod skórę, to tłuszczyk jest tu sprzymierzeńcem, bo Maciek zdradził, że na kostce na przykład boli bardziej...
Jednak - zależnie od rodzaju tatuażu, wypełnień, wielkości - ból jest zmienny, bardzo subiektywny, ale nieporównywalny do tego, co wielu z nas już przeszło ;)
