niedziela, 8 września 2019

Jeśli celujesz w nic, trafisz za każdym razem.

Wyjechałam na upragniony urlop do Gdańska. Na wyczekane dwa tygodnie psychicznego oddechu. Zostawiłam Radom, znane miejsca, powtarzające się okoliczności, pracę, codzienność i problemy. Szkoda, że nie można ot, tak, wyjechać od myśli i snów. Głowę zabrałam ze sobą, ale jej zawartość nabiera innego kolorytu, gdy głowa delikatnie buja się w rytm łagodnych fal.
Gdzie byśmy się nie znaleźli, wszędzie są jakieś trudności. Wejście na katamaran był jedną z nich, bo wąska kładka nie pozwalała na przejazd wózkiem. Od pokładu do brzegu molo dzieliła mnie metrowa przestrzeń wypełniona wodą. Na początku pełna entuzjazmu i woli chwycenia wiatru w żagle... zwątpiłam, gdy ją zobaczyłam. Okazało się, że jedyną możliwością, by dostać się na katamaran jest wzięcie mnie na ręce, przejście ostrożnie przez 20-centymetrową szerokość ruchomej kładki i wniesienie wózka osobno. Wyobrażając sobie siebie na rękach mamy, która idzie z ciężarem nie widząc swoich nóg, a następnie przenoszenie przez wodę wózka na którym stoi respirator strach tak silnie ściął mnie w jednym, krótkim momencie, że przez ułamek sekundy pojawiły się łzy w moich oczach  Później niektórzy dziwili się, że nawet ja potrafię czegoś się bać 
Już chciałam zrezygnować, ale namówili mnie, by spróbować to zrobić, by nie odpuścić temu rejsu 
Usiadłam bezpiecznie na wózku, na pokładzie, stanęłam tak blisko burty jak się dało i patrzyłam w morską toń. Płynęliśmy wolno, bo leciutki wiatr słabo dął w żagle. Po 45 minutach zaczęłam się nudzić, gdyż jestem osobą niskoreaktywną i potrzebuję dużych bodźców, aby wzbudziły się we mnie emocje. Jednak delikatne bujanie w przód i w tył, wesołe rozmowy z ludźmi, widok morza łączącego się z niebem na horyzoncie i nachalne, cudowne promienie słońca wymuszające mrużenie oczu dały mi do zrozumienia jak bardzo mi dobrze. Mimo wszystko mam to, czego niestety nie wszyscy moi koledzy mogą zaSMAkować.
Przyjemnie było też doświadczyć, że i ja czasem potrzebuję wsparcia, po(d)parcia i namówienia.
Płynęłam katamaranem do Nie-Wiadomo-Gdzie, bo to wiatr wyznaczał kierunek i zakres.
Tak samo jest na lądzie.
Lepiej bez celu iść do przodu, niż bez celu stać w miejscu.





Copyright © ACZkolwiek - kocham życie! , Blogger