sobota, 27 listopada 2021

All inclusive

 Mam nerwicę wegetatywną lub inaczej mówiąc lęki uogólnione. Jestem z jednej strony obciążona genetycznie, a z drugiej choroba, która dostarczyła i dostarcza bardzo wiele powodów do strachu, wzmacnia tę przypadłość. Dostałam pełen pakiet. All inclusive. 

Objawia się to w przeróżny sposób, m.in. jestem trochę aspołeczna. Dziwnie to brzmi, gdy wszyscy znają mnie z działalności publicznej. Bardzo często słyszę, że jestem "otwarta". Że potrafię mówić, łatwo łapię kontakt. Wczoraj ktoś zapytał: "Ty to chyba lubisz dużo mówić, tak, jak ja, no nie?".
No, nie. Jeśli jestem z kimś sam na sam w pomieszczeniu, to oczywiste jest, że rozmowa jakoś się toczy. Nie jestem skrajnym gburem, ani mrukiem. Ale, gdy znajdę się w grupie większej, niż 3 osoby, to jestem tą, która mówi najmniej. Nie czuję wewnętrznego przymusu, by wypowiedzieć się na każdy temat, ani zabierać głos, gdy jest to zbędne. Mam problem z wypowiedzią, gdy wypowiada się jednocześnie kilka osób. Nie walczę o swój czas, ani o uwagę. 
Dlatego zupełnie inaczej jest na spotkaniach autorskich, gdzie mówię sama jedna do wielu ludzi. To jest zupełnie inna sytuacja, bo ci ludzie przyszli tylko po to, żeby słuchać tylko mnie. Nie muszę walczyć o uwagę. Z tego powodu łatwiej mi mówić do wielu obcych ludzi, niż do kilku osób z rodziny, czy znajomych. 

Nerwica przejawia się też tym, że bardzo stresuje mnie poznawanie nowych ludzi i bezpośredni kontakt z nimi na prywatnym gruncie. Lubię ludzi. Ale za każdym razem do polubienia prowadzi długa, wyboista droga. 

I tak, wczoraj sprzedawałam telewizor. 
Wystawiłam ofertę, popisałam z kilkoma ludźmi, wreszcie z jedną panią, która zdecydowała się przyjechać już teraz, za chwilę. Wszystko ustaliłam, dogadałam, luz. Mówię do mamy: "Już dalej ty się tym zajmij, rozmawiaj z nią, ja nie będę specjalnie siadała na wózek (pracuję leżąc, tylko tak obsługuję telefon i laptop), tylko po to, żeby pogadać 10 minut". Wyjaśniłam, co trzeba powiedzieć o TV i że i tak już zeszłam z ceny, i nie ma mowy o dalszych negocjacjach.
Ok, wszystko gotowe. Czekam. I czuję, jak z każdą minutą serce przyspiesza, dłonie wilgotnieją, ciśnienie rośnie. Coś zaczyna mnie rozpychać od środka, jestem spięta od stóp do głów. Znam to uczucie. Nic nowego, nie przeraża mnie, ale nie jestem w stanie nad tym zapanować. Mam wrażenie, że gdybym mogła wstać, poruszać się, poskakać, przeszłoby. Tymczasem leżę, coś - jak podnoszący się z kolan olbrzym - rośnie i rośnie we mnie, napiera na głowę, wydaje się, że nie wytrzymam... tylko, że nie wiem, co się stanie, gdy nie wytrzymam. I co to znaczy "nie wytrzymać". Jakby puszczenie było takie łatwe, to nie byłoby wytrzymywania. 
Więc wytrzymuję. 

Przyjeżdżają państwo, OBCY LUDZIE. Wchodzą do pokoju, w którym jest TV, a w którym nie ma mnie. Słyszę, jak wesoło rozmawiają dochodząc do newralgicznego punktu - piNiądze! Dolatują do mnie strzępki rozmowy: "To córka z państwem rozmawiała, ona ustalała z żoną cenę, ja nie mogę opuścić". Pan jednak nie dawał za wygraną. Z przerażeniem zorientowałam się, że padły słowa: "to już z córką trzeba ustalać". I nagle w drzwiach pojawia mi się obcy człowiek. 
Mówi "dzień dobry", ale wycofuje się. Wydaje mu się, że pomylił pokoje, że to nie do tej osoby skierowała go mama. Więc uśmiecham się i zachęcam: "Tak, tak, to ja sprzedaję telewizor, to ze mną pan pisał". Uśmiechnięty, bardzo życzliwy, ale tak skonsternowany, że współczułam mu bardziej, niż sobie. Wdepnięcie na kolejną minę - podchodzi do kanapy i wyciąga do mnie rękę. Już zaczęłam mówić, że ja niestety nie podam, gdy do pokoju weszła mama i pomogła nam się przywitać wyciągając moją dłoń do pana. W tym momencie wydarło się cichutkie: "ooojjj". Zaśmiałam się. 
Wiecie, leżę bezwładnie, pod kocykiem, na mnie jakaś rura kończąca się w gardle, a w dodatku rękę musi podnieść ktoś inny. Jakbym mogła powiedzieć, że wyglądałam, jak śmierć na chorągwi, to bym się cieszyła przynajmniej z pionizacji, ale nie! Ja wszystko all inclusive! W pozycji horyzontalnej, bez wesołego trzepotania na wietrze. 

Pan zaczyna od "dużo zdrówka", co tylko w tym jednym przypadku nie zadziałało na mnie jak płachta na byka. Było mega życzliwe, naprawdę. Nawet, jeśli było to współczucie, to tak szczere, że aż je akceptuję. Pan cały czas życzliwie uśmiechnięty wpatruje się we mnie i choć jest to trochę krępujące, to czuję od niego coś mega miłego. Pani natomiast wkroczyła do pokoju, rzuciła "dzień dobry" i próbowała patrzeć wszędzie, tylko nie na mnie. 
Można pomyśleć - czego ty, dziewucho, w końcu chcesz: lepiej na ciebie patrzeć, czy nie patrzeć?
Myślę, że przede wszystkim chcę naturalności. 

Pan w końcu przeszedł do sedna, pyta, czy dobijamy targu, mówię wesoło, że oczywiście, tyle, ile ustaliliśmy, roześmiał się: "czyli nic mniej? Jest pani dobrą pertraktorką!". Odliczył pieniądze przed moimi oczami i położył przy mnie. Wyszedł powtarzając dobre życzenia, a pani rzuciła "papa"... 
Myślę, że jeśli nadal nie będzie mnie opuszczało "szczęśliwe" all inclusive i dożyję sześćdziesiątki, to wciąż będzie się do mnie mówiło "papa".

Gdy państwo wyszli, powoli, stopniowo, napięcie zaczęło lżeć. Strasznie zachciało mi się pić i jeść. Głowa trochę odpuszczała, cokolwiek to znaczy. 
Oczywiście powody takich reakcji są złożone, a nie pojedyncze, jak przyjście obcych ludzi. Nie za każdym razem przeżywam takie apogeum stresu. W końcu spotykam się co chwilę z kimś nowym. 
Jednak zawsze czuję się niekomfortowo i za każdym razem jest to przekraczanie swoich granic. 

Bardzo, bardzo często słyszę, że jestem silna i zaczynam w to wierzyć, gdy uzmysłowię sobie jak wiele mam powodów, żeby taka być. Myślę też, że jest mi coraz trudniej.
Jestem pytana, jak to robię. 
Niestety, nie posiadłam żadnej tajemnej wiedzy. 
Po prostu wytrzymuję.
Bo puścić i tak się nie da. 

Pamiętaj, że Ty możesz zawsze poskakać.


Copyright © ACZkolwiek - kocham życie! , Blogger