Dzień jakich mało

Wczoraj miałam jakiś bardzo szczęśliwy dzień.

Odzywały się te osoby... które chciałam żeby się odezwały, dowiedziałam się tego czego chciałam się dowiedzieć, czegoś co teraz pozwala mi marzyć (oczywiście nie mogę JESZCZE powiedzieć o co chodzi, bo może nie wyjść i będzie lipa, no nie?) no i przyszedł do mnie ten oczekiwany gość.

Ks. Bolesław jak obiecał tak zrobił.
W niedzielę zaczynają się u nas rekolekcje, nie będzie mnie na nich, ale wczoraj przeżywałam swoje własne, domowe.

Ksiądz chciał obejrzeć, przypomnieć sobie moją Komunię. Oboje ucieszyliśmy się, że to właśnie on udzielił mi pierwszej Komunii Świętej (ja też dobrze nie pamiętałam).
Ks. Bolesław zapytał jaką miałam rolę - wiersz na dziękczynienie i zapytał czy pamiętam. Powiedziałam fragment, ale do tej pory pamiętam cały.
Ku pamięci:

Dziękujemy Ci sercem, ukochany Chryste,
Żeś przyszedł do nas dzisiaj w bieli Hostii czystej.
Dziękujemy za jasny dzień i wyróżnienie,
Że się wiosna kwiatami nam w sercu rozpromienia.
 

Dziękujemy za miłość, która nas wciąż raduje
Ufnością, jak słonecznym blaskiem obejmuje.
Dziękujemy za szczęście, co z Tobą nas jednoczy
I niebiosów lazurem nasyca nasze oczy.
 

Dziękujemy że wstępujesz do serc naszych, Panie,
Bierzesz je - niby niebo - za własne swe mieszkanie.
Dziękujemy, żeś Ojcem, Bratem, Przyjacielem,
Że przynosisz nam z sobą wieczyste swe wesele.
 

Dziękujemy, że kochasz, żeś nie jest nam daleki
I że my, Jezu Chryste, własnością Twą na wieki.

 
Obejrzeliśmy płytkę i wszystkie wspomnienia odżyły. Bardzo się cieszę, że "załapałam" się na ostatni rok komunijny przygotowywany przez tego właśnie księdza przed jego odejściem z mojej parafii...

Nie wiem jak to jest, ale po rozmowach z księżmi, oczywiście tylko z TAKIMI księżmi, mam bardzo dużo energii, wstępują we mnie nowe siły...
To są przecież normalni ludzie, a jednak wyjątkowi.

I jak zwykle w takich sytuacjach, siedziałam cały ten czas bez problemu i bez odsysania.

Co to się dzieje?